Burgemeester C.J.M. (Kees) de Bruin, Papendrecht
paap

Postzegel

Weblog

Herdenking slachtoffers WO II - 4-5-2014

Tijdens de herdenkings bijeenkomst  voor de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog  sprak ik:

 

“ Stelt u zich eens voor, dames en heren,

 stelt u zich eens voor:

- dat u er vandaag niet voor had kunnen kiezen naar deze bijeenkomst te gaan, omdat het u verboden werd over straat te gaan;

- dat het u sowieso verboden werd naar bijeenkomsten te gaan van groepen mensen;

- dat u vanmorgen wakker werd met honger en dorst, omdat er door terreur geen geld of voedsel was;

- dat u vannacht geen dak boven uw hoofd had, als gevolg van bombardementen of ander geweld;

- dat u niet mag lezen, schrijven en zeggen wat u wilt;

- dat u gediscrimineerd werd en continu in de gaten gehouden.

Voor de meesten van ons is het bijna onmogelijk je zulke situaties voor te stellen. We zijn immers sinds mei 1945 grotendeels gewend aan een leven in vrijheid. Aan een leven waarin wij zelf bepalen wat goed voor ons is, welke wegen wij bewandelen en wat we doen en laten.

Maar er zijn ook nog getuigen onder ons die wèl hebben ervaren, wat het is om te worden beperkt in je vrijheid. Ook via de media worden we er vrijwel dagelijks aan herinnerd, dat een leven in vrijheid niet overal vanzelfsprekend is. Die wetenschap doet als het ware een appèl op ons, om af en toe uit de modus van vanzelfsprekendheid te stappen en tot ons door te laten dringen hoe bijzonder ons leven in vrijheid eigenlijk is. Dat vrijheid een van de zaken is die ons bindt en die ons leven de moeite waard maakt. Het is zelfs sterker: vrijheid is de basis die onze manier van leven mogelijk maakt.

Vrijheid is dus van ons allemaal. We zijn er dan ook allemaal verantwoordelijk voor die vrijheid te behouden, te vieren en te koesteren. Dat doen we bijvoorbeeld door deze jaarlijkse herdenking, met gasten die zelf of via verwanten de hitte van de strijd van zeer nabij hebben ervaren. We doen het ook door bijeenkomsten met onze kinderen en jongeren, zoals de ‘adoptie’ van het oorlogsmonument op de begraafplaats.

Hoewel deze activiteiten proberen zulke onderwerpen en begrippen als vrijheid en onderdrukking enigszins tastbaar te  maken, wordt met het verstrijken van de jaren de afstand tussen generaties en vroegere gebeurtenissen onvermijdelijk groter. Daarbij wordt ook de beleving van vrijheid als iets vanzelfsprekends sterker. Om die vanzelfsprekendheid tegen te gaan en het besef dat vrijheid iets bijzonders is te versterken, is het belangrijk herinneringen voor komende generaties levend te houden, maar ook te verbinden met actuele situaties van vandaag de dag.

Want voor wie er niet bij was, en er niets van weet is het moeilijk voor te stellen dat vrijheid soms geleidelijk ingeperkt wordt en dan uiteindelijke bevochten moet worden. Dat vraagt van ons dat we voortdurend alert zijn, niet naief en nonchalant; dat wij ons voortdurend blijven inspannen om ervoor te zorgen dat generaties van de toekomst er voor kunnen kiezen naar bijeenkomsten als deze te gaan. Dat ook zij wakker worden zonder honger en dorst, een dak boven hun hoofd hebben, mogen lezen, schrijven en zeggen wat ze willen. Zonder discriminatie en zonder continu achterom kijken, kunnen leven.


I would like to address myself to you Jim Keeffe:

As mayor of this city I can freely speak on behalf of all the people who are gathered here in this church, but also on behalf of those who are not:

Jim, we owe your father respect,

we owe respect not only to your father but also to all his comrades, from everywhere, who fought with him, side by side

young man, who left their safe homes and those they loved, to fight in far- a- way and unkown countries in Europe and in Asia, in order to set us free.

They fought against the enemy,

the enemy of freedom and of liberty,

the enemy of democracy and of equal rights for everyone.

Many of them survived, many did not.

Today, for exactly five weeks, my wife and I visited the American War Cemetry and Memorial in Margraten in the south of the Netherlands: about 8343 men are buried there!

And that is only one of the many War Cemetries we had to set up after World War Two.  

Here in Papendrecht, you will know I think, we have had to burry 7 men, after they crashed with their Lancaster, 1944 .

Fortunately your father survived, and I ask you, when you are home again, to give him our greetings and our best wishes.

And I hope you will tell him, here in Papendrecht, we are still very conscious of what he and his comrades did, their contribution, their sacrifices to our freedom.

That’s why we are gathered here now,  in this church and afterwards near our own War Memorial.

That’s why we are glad you are here with us.

Tell him we will never forget,       

Tell him, we know, we may never forget.”

 

Terug