Mevrouw Ans Stegeman was gedurende vele jaren werkzaam bij de gemeente Papendrecht; mijn medewerker kabinet, protocol en representatie. Als zodanig was zij mijn rechterhand betreffende een groot aantal zaken zoals onderscheidingen en officiële ontvangsten. In die hoedanigheid onderhield zij een veelheid aan contacten in de Papendrechtse samenleving, maar ook daarbuiten. Zij besloot echter met pensioen te gaan. Wij namen 30 april, in de vorm van een kleine maar warme receptie afscheid van haar, in bijzijn van haar man, kinderen, kleinkinderen, genodigden en haar naaste collega's en wensten haar en haar man alle goeds toe bij de mooie reizen die zij gaan maken.

" Beste Ans en Steve, genodigden en collega’s van Ans,

Uiteraard allen van harte welkom bij deze bijeenkomst waarbij we in functionele zin afscheid nemen van Ans als medewerker in dienst bij de gemeente Papendrecht. Of dat afscheid ook een afscheid in relationele zin is, is uiteraard afhankelijk van ieders eigen persoonlijke binding met Ans (en wellicht ook een beetje met Steve). Dat laat ik aan uzelf over.

Ans, je sluit hiermee een periode van zo’n ruim vijftien jaar af, want 01-10-1999 is de precieze datum waarop je hier in dienst trad. En wel als communicatie medewerker bij bureau Beleidscoördinatie van de sector Bestuur en Bedrijfsvoering, dat toen onder leiding van Jos Boer stond.

Daaraan voorafgaand werkte je bij organisaties als de gemeente Dordrecht, de Milieudienst en Gevudo. In die reeks startte je in ondersteunende functies als administratief medewerker en secretaresse, om je daarna te ontwikkelen in het communicatie vak.

Dat tekent je ambities, net als het feit dat je daarvoor verschillende opleidingen volgde, zoals overheidscommunicatie, public-relations en fotografie en het feit dat je zorg en werk combineerde. Ook in een tijd dat faciliteiten daarvoor nog onbekend waren. Jij hebt zelfs met handtekeningenacties op de school van een van je dochters om overblijven mogelijk te maken, nog een bescheiden bijdrage mogen leveren aan de ontwikkelingen op dit gebied. J

Toen ik hier medio 2001 als burgemeester van start ging leerde ik jou kennen als een van de medewerkers van de afdeling communicatie met heel specifiek als opdracht het nieuwe logo van de gemeente Papendrecht. Je hebt dat met veel toewijding en nauwgezetheid gedaan. De wirwar aan uitingen in beeldende zin, zoals die in de daarvoor liggende jaren ontstaan was, werd overboord gezet. Er kwam niet alleen een nieuw logo, het logo dat we nu allen kennen, maar er kwam ook een strak protocol wanneer, wie, wat kon of moest gebruiken ! Geen uitzonderingen meer voor gemeente gerelateerde buitendiensten en geen ‘doe-niet-zo-moeilijk-eigen-creatieve-verzinselen’ of afwijkingen van verschillende afdelingen of individuele medewerkers. Iedereen ging in het zelfde stramien en daar was geen uitzondering meer op mogelijk. Kortom je pakte het zeer professioneel aan in ontwerp, richtlijnen voor gebruik en behoud, en bewaakte het geheel als een gewetensvolle dijkgraaf zijn dijken bewaakt. Wellicht niet altijd tot vreugde en jolijt van die collega’s van jou, die graag wat wilden freewheelen, maar dat was all-in the game; kwaliteit, de kracht van eenduidige herkenbaarheid in beeldmerk naar buiten en daarmee de promotie van Papendrecht stonden bij jou hoog in het vaandel.

Ik wil je daar een groot compliment voor geven; voor je professionaliteit en je vasthoudendheid. Maar al te vaak zie je bij organisaties dat er enthousiast begonnen wordt, iedereen verheugd en blij is met een nieuw logo, maar vervolgens er weer lekker van af gaat wijken, met als resultaat een grote janboel aan beeld uitingen; wat er dan toe leidt dat er uiteindelijk weer gezegd wordt: laten we eens één uniform beeldmerk ontwikkelen. En dan loopt het vervolgens weer weg, want wordt het als lastig, formeel en overtrokken ervaren. Jij bent er in geslaagd in jouw periode iedereen professioneel bij de les te houden en daarmee de gemeente niet alleen herkenbaar en sterk in zijn beeld uitingen te laten zijn, maar daarmee ook geld te besparen; chapeau !

Terug naar die begin jaren van mij als burgemeester kijk ik met bijzonder veel plezier terug naar de daadwerkelijke uitvoering van de taak die jij opgedragen kreeg door jouw leidinggevende Jos Boer: de taak om mij te introduceren in de Papendrechtse samenleving. In de volle breedte van de samenleving maakte ik kennis met het economische, het culturele, het sportieve en het sociaal-maatschappelijke leven in Papendrecht. Verenigingen, bedrijven, instellingen en personen werden benaderd, het bezoek werd goed voorbereid en de kennismakingen waren altijd weer heel bijzonder; feitelijk was het een grote ontdekkingstocht voor mij, waar ik in de jaren daarna tot op heden nog steeds veel plezier en nut van ondervind. Daarmee werd feitelijk ook de basis gelegd voor het project ‘Papendrecht 900’ in het jubileumjaar 2005. Ik had immers de Papendrechtse samenleving tot in alle hoeken en gaten leren kennen en gewapend met die kennis en contacten wist ik precies wie en welke organisatie ik moest benaderen en kon enthousiasmeren.

Het betekende ook dat we in de keuze en de aanloop naar die kennismakingsbezoeken, maar zeker ook in de evaluatie daarvan telkens weer in gesprek kwamen over niet allen al het mooie dat in Papendrecht gebeurt en te vinden is, maar ook over hoe we meer vorm en inhoud konden geven aan het begrip presentatie en representatie. Gezamenlijk pakten we verschillende zaken aan om die meer tot hun recht te laten komen; de aankleding, invulling en betekenisgeving werd grondig doorgesproken en na uitvoering telkens weer geëvalueerd met het oog op verbetering en het zoeken naar de juiste toonzetting en cachet. Waarbij de dominante en onderliggende doelstelling altijd was in goed contact te komen en te blijven staan met de mensen in de samenleving waarvoor we het behoren te doen en dienstbaar te zijn aan een positieve uitstraling van de gemeente naar de samenleving toe.

Ik noem slechts een paar voorbeelden, maar zeker niet de minste: het invoeren van de Erespeld van de gemeente Papendrecht, zowel in gouden als zilveren uitvoering; het jeugdlintje, waarmee Papendrecht voorop liep en destijds de 8^e gemeente in Nederland was die dat invoerde; de Nieuwjaarsreceptie die tot een warme en stijlvolle ontmoeting van burgers, bedrijven, instellingen en verenigingen met de gemeentelijke vertegenwoordigers vanuit gemeenteraad, college en organisatie, gevormd werd. Daarnaast zeker niet te vergeten de uitreiking van de Koninklijke onderscheidingen zowel bij Algemene als bij Bijzondere Gelegenheid, als ook de uitreiking van diverse andere onderscheidingen.

Dankzij jouw inzet, betrokkenheid en professionaliteit heb je een heel belangrijke bijdrage geleverd om dat alles niet tot iets te laten zijn wat  ook nog even tussendoor afgehandeld moest worden, maar tot stuk voor stuk allemaal gebeurtenissen die een bijzonder karakter kregen en daarmee vaak van grote betekenis werden, voor de mensen die het betrof. Niet iedereen heeft daar oog en gevoel voor; begrijpt dat, kan of wil dat begrijpen. Maar daar gaat het nu juist in essentie om. Of je nu een lintje krijgt voor 30 jaar onbaatzuchtige inzet, of voor krijgshaftig optreden, voor het redden van een of meerdere mensen, of postuum de eretekenen mag ontvangen voor de inzet van een of meerdere grootvaders, of wanneer er een Joodse boom ter nagedachtenis geplant wordt, of de watersnood herdacht, de Oostenrijkse ambassadeur hier komt voor de onthulling van een gedenksteen nabij het Weense Plein en zo kan ik er nog een heleboel opnoemen; dan gaat het er in essentie om, beste mensen, dat degenen die dat dan betreft daarin ook goed begeleidt worden, dat het voor hen een bijzondere bijeenkomst wordt, een moment is met betekenisgeving, en het zodoende voor hen ook een bijeenkomst wordt die hen nog lang in positieve zin bij blijft; nog lang bij blijft vanwege de juiste mix van stijlvol doch sober, en het raken van de juiste snaar en emotie.

Beste Ans, ik prijs mij gelukkig dat ik jou bij al die activiteiten naast mij had en wij in goed overleg hetzelfde nastreefden. Dat wij ook best wel eens een pittig gesprek hadden, dat we open op elkaar konden reflecteren, benoemen wat goed ging en ook wederzijds wat niet goed ging durfden te benoemen om dat vervolgens te zien als een leermoment en ter verbetering. Ik heb in jou daarmee een belangrijk baken gehad. En ik mag het nu wel eens openlijk en nadrukkelijk zeggen: vaak, heel vaak heb ik woorden van dankbaarheid en waardering uit de samenleving terug gekregen van mensen, die met jou in contact kwamen en die door jou begeleid werden. Zonder dat je, je daar op voorstond, zonder dat leidinggevenden en/of collega’s dat in voldoende mate beseften ben jij in de afgelopen jaren een belangrijke ambassadeur geweest voor Papendrecht binnen en ten dele ook buiten de Papendrechtse samenleving. Ook afgelopen vrijdag ’s morgens bij de lintjes uitreiking en ’s middags bij de Oranjeborrel voor gedecoreerden heb ik weer veel complimenten over de aankleding, de sfeer en de algemene gang van zaken binnengekregen, complimenten die grotendeels op jouw conto te schrijven zijn.

Voor sommigen lijkt het allemaal vanzelfsprekend, maar die zien niet welk een organisatie, inzet en betrokkenheid daar achter zit. Je kunt dat natuurlijk ook niet zien, als je er geen kennis van hebt, en of zelfs niet bij bent geweest. Het is voor anderen ook lastig, omdat vaak veel zaken, zeker waar het onderscheidingen betreft in grote mate van vertrouwelijkheid behandeld moeten worden. Vaak gaat het om privacy gevoelige zaken en kunnen mensen gemakkelijk gekwetst worden wanneer daar niet goed mee omgegaan wordt. Jij hebt, ondanks ongepaste druk die ook wel eens op jou uitgeoefend werd, die vertrouwelijkheid nooit beschaamd en dat siert je; hoe moeilijk soms ook, ook daarin was je professioneel en standvastig. Je bleef ook professioneel daar waar je van hogerhand opdrachten kreeg waarin jij je inhoudelijk niet kon vinden, die eigenlijk tegen alles indruiste waarvoor  je gewerkt had en waaraan jij vanuit jouw professionaliteit hard getrokken had en maximale inzet gepleegd.

Ans, je afscheid kwam eerder dan gedacht en onverwacht. Ik had daar andere beelden bij, maar wellicht was ook de wens dat jij nog een aantal jaren zou blijven, de vader van die gedachte van mij. Tot op het laatst van je carrière ben je bijzonder actief geweest en gebleven; heb je zeker niet stil gezeten, ondanks dat je wel gehinderd werd, soms ook teleurgesteld door het onbegrip dan wel de onwil en onmacht tot begrip van sommigen in je werkomgeving. Je bleef gemotiveerd en  zocht altijd naar de constructieve mogelijkheden die zich voordeden. Ik mocht veel met je  samenwerken dat is duidelijk, samenwerken in zaken die in hoge mate gekwalificeerd worden als behorende tot protocol en kabinet. Je bent jarenlang actief geweest in het leggen van contacten met collega’s protocol en kabinetszaken. En tekenend voor jou deed je dat niet alleen met collega’s in gemeenten van gelijke grootte en eigen omgeving, neen je zocht en vond de top, landde daar ook goed tussen de collega’s van diverse zogenaamde 100.000 plus gemeenten en je bouwde goede contacten op met de medewerkers van het kabinet van de Commissaris van de Koning. Je zocht de goeroe’s op het gebied van protocol en representatie op en trad met hen in contact. Zodoende kreeg je de beschikking over een breed netwerk niet slechts binnen de regio maar ook ver daar buiten via de zogenoemde Kring van Kabinetmedewerkers en dat maakt ook dat je je rol met betrokkenheid, enthousiasme en telkens nieuwe inspiratie kon vervullen.
 

In deze rol heb je ook een bijdrage geleverd aan het boekje ‘Protocol geregeld’ waarin je met collega’s van de kring van Kabinetsmedewerkers jullie inzichten, kennis en ervaring toegankelijk maakten en beschikbaar stelden aan geïnteresseerde nieuwe collega’s die net als jij naar voortdurende verbetering en professionalisering zoeken. Dat boekje wordt juist om die reden in het voorwoord, geschreven door Alle Dorhout, de Ceremoniemeester van Zijne Majesteit de Koning, ten zeerste aanbevolen. Het kenmerkt jou overigens ook dat je daar zo bescheiden over deed. Je was een van degenen die meegewerkt hebt aan het boekje, dat inmiddels een standaardwerk aan het worden is, maar ik moest  desondanks nogal wat overtuigingskracht aanwenden om je zover te krijgen dat je het ook formeel, via een collegenota aan de organisatie en het bestuur, ter kennisname wilde aanbieden. Niet iedere medewerker van ons brengt het zover dat hij of zij meewerkt aan het ontstaan van een zodanig boekje en als dat dan wel gebeurt mag dat ook onder ogen gezien worden en gewaardeerd worden. 

Ans, wat ik ook zo als plezierig in onze samenwerking heb mogen ervaren is dat je een kei bent in de planning van werkzaamheden en deadlines altijd keurig, zelfs ruimschoots haalde. Je bent niet het type ambtenaar dat de afgesproken deadline maar net of nauwelijks haalde om vervolgens het afgesproken werk, zoals ik dat dan altijd maar noem, ‘over de schutting te gooien’ en tegelijkertijd met vakantie te gaan en daarmee onbereikbaar te zijn voor aanvullend overleg. Ja, jij ging wel veel met vakantie en soms angstaanjagend lang. Ik heb daar in het begin zeker aan moeten wennen, maar ook spoedig het vertrouwen gekregen dat jij je werk dusdanig plande dat het ruim op tijd gereed was, er bovendien ruimte was voor overleg en indien dat niet volstond was je ook bereid in je vrije tijd bereikbaar en beschikbaar te zijn voor telefonisch en/of mail contact. Ik kan me wel herinneren dat ik wel eens dacht komt het wel goed, maar je nooit hebt hoeven aan te spreken dat zaken niet dan wel niet tijdig in orde waren. Uiteindelijk kon en met name durfde ik wat dat aangaat blind op je te varen en dat doe ik, moet ik eerlijk toegeven, niet zo vlug.

Ja, en dan komt uiteindelijk die mededeling dat je voorgoed op vakantie wilt gaan. Persoonlijk vind ik het maar niks, maar ik gun het je van harte; beter nog, ik gun het jou en Steve van harte. We hebben in al die jaren dat we mochten samenwerken veel mooie dingen tot stand gebracht; veel inwoners, bedrijven en instellingen, organisaties de aandacht, het respect en de waardering gegeven die zij verdienden. Daarbij zijn ook veel persoonlijke zaken van derden totj ons gekomen, waarmee we te dealen hadden. Soms hele mooie verhalen en successen, soms ook hele trieste en dramatische zaken. Alle kanten van het leven passeerden soms. Daar praat je dan over wetende dat het om privé zaken van anderen gaat, die soms vertrouwelijk waren; soms ook niet, maar uit respect en om privacy redenen wel als vertrouwelijk beschouwd behoorden te worden.

Dan praat je ook over hoe je dat beleefd, hoe je daar tegen aan kijkt, hoe daar mee om te gaan, hoe jezelf in het leven staat en wat het leven je wel en niet gebracht heeft en nog brengt. Ik ga daar hier uiteraard niet verder op in, maar ik wil wel aangeven dat ik die gesprekken, vaak spontaan en onverwacht, altijd wel als bijzonder waardevol ervaren heb. Je kinderen en kleinkinderen zijn uiteraard belangrijk voor je en zeker ook en niet op laatste plaats de stille kracht achter en naast je: jouw Steve.

Samen hebben jullie de laatste jaren al toegewerkt naar jullie invulling van een nieuwe levensfase; besloten om te stoppen met werken en mooie, uitdagende camperreizen te gaan maken, nieuwe landen en streken te ontdekken onder het motto: ‘wacht niet te lang, geniet zolang het nog kan’.

Daarom zijn we hier om afscheid te nemen en jullie uit te zwaaien. Geniet ervan, doe voorzichtig zeker, of het nu de linker of rechter betreft, met de spiegels van de camper, waai maar uit, laat het los, geniet ervan én laat nog eens wat van jullie horen !

Ik mag jullie tot slot cadeautjes overhandigen:

een vanuit de organisatie voor als jullie met de camper onderweg zijn en dat is voorzien van het logo van Papendrecht, zodat we toch nog een beetje in beeld zijn.

Het andere is een persoonlijk afscheidscadeau mijnerzijds niet voor onderweg, maar voor als jullie weer thuis zijn en om je te doen herinneren, Ans, aan die goede en inspirerende samenwerking die ik met je mocht hebben.

Beste Ans en Steve, lieve mensen, mede namens Imarda en alle anderen: het gaat jullie goed ! "